Anders zijn

Anders zijn, deze titel kwam op in mijn hoofd op het moment dat ik mijn blog wilde gaan schrijven. In eerste instantie dacht ik; nee daar heb ik eigenlijk niks over te schrijven, maar omdat het zo plotseling in mij op kwam, begon ik er toch over na te denken. Iedereen heeft de uitspraak vast wel eens gehoord; 'wees maar jezelf' er zijn al genoeg anderen. Deze blog doet me denken aan de blog die ik heb geschreven over authentiek zijn, maar er zit naar mijn idee toch een beetje een andere smaak aan dit onderwerp. Er zit iets paradoxaals aan 'anders zijn'; aan de ene kant wil je graag jezelf zijn en anders zijn dan anderen, maar aan de andere kant wil je ook graag geaccepteerd worden door anderen, waardoor je je natuurlijk gaat aanpassen aan de groep waarin je je bevindt. En ja er zijn mensen die zeggen dat ze zich voor niets en niemand aanpassen, maar ik vraag mij af in hoeverre dit effectief is. Misschien voel je je beter doordat je altijd bij jezelf blijft, maar loop je de kans op mooie contacten mis. Wel denk ik dat het in deze tijd gedoogd is om anders te zijn en daarbij dan ook niet mee te gaan met de menigte. Denk maar eens aan de hipstercultuur die zich de afgelopen jaren steeds meer heeft ontpopt. Het ironische hieraan vind ik dat er nu bijna zoveel 'hipsters' lijken te zijn dat ze eigenlijk niet eens meer heel origineel zijn met hun stijl. In de meeste kledingzaken is de hipsterstijl in grote getalen kledingstukken te vinden. We hebben het gevoel dat we anders moeten zijn, waarom? Mogelijk heeft dit iets te maken met het feit dat we allemaal  een besef hebben wie we zelf zijn, je kunt alleen meemaken wat je zelf kunt ervaren, niet wat anderen voelen, ruiken etc. Hierdoor heb je mogelijk ook een gevoel dat jij anders bent dan anderen. Eigenlijk ben ik hier maar aan het speculeren, maar ik wil mijn gedachtes hier graag over delen, heb jij het idee dat je anders bent dan anderen? Wil jij anders zijn dan anderen of vind je het comfortabeler om mee te gaan met de grote massa? Heb je hier uberhaupt wel eens over na gedacht?

Als ik naar mezelf kijk denk ik dat ik een beetje van beide ben; ik wil mijn eigen ding doen, maar het kan ook goed voelen om deel uit te maken van een groep. Nu ik hier in Londen zit en ik terug kijk op het afgelopen half jaar, kan ik zien dat ik mezelf eigenlijk continu wist te onderscheiden van de meeste mensen om mij heen, omdat er niet ontzettend veel mensen zijn die in het buitenland gaan studeren op deze manier. Er is aan mij gevraagd of ik het niet goed genoeg vond om in Nederland te blijven en daar werk te vinden. Zo had ik er nog nooit over na gedacht omdat ik wist dat ik deze studie het juiste pad voor mij is. Nu dat ik hier ben merk ik wel dat ik nu niet meer anders ben dan anderen met de mensen om mij heen. Iedereen start hier een nieuwe studie en we zitten allemaal op een level dat we deze studie kunnen doen. Dat vind ik ook wel weer heel erg tof, omdat ik weet dat ik veel zal gaan leren van de mensen om mij heen. Naast dat ik er zelf voor heb gekozen dat ik wil, denk ik dat ik ook wel heel veel privileges heb gehad, waardoor ik een goed leven heb kunnen lijden. Afgelopen week zag ik een filmpje op linkdin over voorrechten die verschillende mensen hebben. Het filmpje begon met jongeren die op een lijn stonden en een spellijder vertelde wat het spel inhield. Ze moesten een race rennen om 100 dollar te winnen. Vervolgens noemde hij allerlei privileges op, waarbij je een stap naar voren mocht zetten als dit voor jou gold, wat de wedstrijd eigenlijk oneerlijk maakte. Er werd uitgelegd dat het leven ook niet altijd eerlijk is, maar dat het dan niet betekent dat je het niet moet gaan proberen in de het leven (de race). Misschien dwaal ik hier een beetje af van het onderwerp, maar ik vond dit echt een mooi voorbeeld om aan te tonen dat je niet altijd een keus hebt om een bepaald leven te lijden. In sommige zaken heb je een keus en in anderen niet. Oke dit stukje heb ik er even tussen geschreven, het volgende sluit weer meer aan bij het kiezen om anders te zijn. 

Ondanks dat ik denk dat het soms goed kan zijn om je aan te passen in een situatie, denk ik dat het ook echt veel waarde kan hebben om jouw eigen mening naar voren te brengen. Ik heb wel eens gehoord in een podcast dat het eigenlijk beter zo kan zijn dat mensen je niet mogen om de persoon die je echt bent, in plaats van dat ze jou niet mogen voor de persoon die je niet echt bent. Tijdens mijn derdejaars stage, merkte ik dat ik ontzettend vaak iets wilde zeggen of iets wilde doen, maar dat ik dit heel vaak niet deed omdat ik dacht dat dit verkeerd zou zijn. Ik kon mezelf er dan echt heel moeilijk toe aanzetten om het wel te doen. Dit resulteerde erin dat ik uiteindelijk ook heel veel van mijn gevoelens en emoties niet naar buiten kon brengen. Deze probeerde ik zoveel mogelijk weg te drukken, zodat het er voor de buitenkant allemaal prima uitzag; dat is het allermakkelijkste toch?  Niet dus. Op een gegeven moment ga je dit echt oplopen, misschien voel je je op het moment te veel of niet gepast voor de situatie, maar weet; jij bent ook een mens met gevoelens en emoties. Het is in eerste instantie al heel lastig om zelf aan te voelen welke emoties en gevoelens zich voordoen. Gebeurd het bij jou wel eens dat je vastloopt? Dat je niet weet of/hoe je jezelf moet uiten naar anderen? Wat zijn de momenten dat je hier echt geen moeite mee had? en waardoor kwam dit?